Όπως συμβαίνει συχνά, σε όλους που ασχολούνται ή έχουν μπλογκ, μπήκα και έγραψα σχόλια σε πόστ που ανέβασε πρόσφατα μια φίλη και έβαλα το (μαγικό) τσεκ στο να λάμβανω τα σχόλια που αναρτώνται για το εν λόγω πόστ. Ένα από αυτά τα σχόλια είναι ο λόγος που με έκανε να γράψω σήμερα αυτό που διαβάζετε.
Μπήκε λοιπόν μια κοπέλα και με αφορμή το πόσο οι άνθρωποι γύρω μας, δεν ασχολούνται με το αν ζεις ή αν πεθαίνεις -είτε σου έχει συμβεί κάτι είτε όχι, δεν είναι αυτό το θέμα- έγραψε (ακριβής μεταφορά): «Γιά κάποια στιγμή σκέφτηκα «μπα μιθοπλασία θα’ναι» αλλά μετά απο δευτερόλεπτά μου’ ρθαν στο μυαλό οι αναμνήσεις απο τις διακοπές μου το καλοκαίρι του 7 που λόγο των κυμμάτων παραλίγο να πνιγώ στην Σάμο κ ενώ ήμουν ένα βήμα απο την ακτή τα κύματα με τράβαγαν κάτω κ κανείς δεν με βοηθούσε! Το αγόρι μου προσπαθούσε να με φτάσει γιατί ήταν πιο μέσα κ δεν μπορούσε. Δεν ξέρω καλό κολύμπι γιαυτό κ πήγα να βγώ, γιατί ένοιωθα οτι δεν το’χα. Αφού τα κύμματα με τράβηξαν τρεις φορές στον βυθό κ γθάρθιηα όπου υπήρχε δέρμα.. την τέταρτη φορά μεφτασε. Νόμιζα οτι θα πεθάνω. Δεν κουνήθηκε άνθρωπος. Ανέβηκα τις σκάλες στο κοντινό ταβερνάκι κ ζήτησα το νούμερο του ραδιοταξί. Η απάντηση? ‘Δεν θα’ρθουν τέτοια ώρα’. Με κοίταζαν απο πάνω μέχρι κάτω λες κ ήμουν πουτάνα. Δεν έχω νοιώσει μεγαλύτερη ξεφτίλα στη ζωή μου! Μετά απο αυτές τις σκέψεις.. ναι δεν θα μου κανε εντύπωση να’ναι αλήθεια!».
Δέχομαι λοιπόν ότι είμαστε απάνθρωποι και αδιάφοροι. Δε θέλουμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας. Όχι δεν μπορούμε. Δε θέλουμε. Το δέχομαι.
Θα ήθελα όμως να θέσω το εξής ερώτημα: για ποιο καλό λόγο, ένας άνθρωπος, ο οποίος (στην προκειμένη πάντα περίπτωση) δε γνωρίζει καλό μπάνιο, μπαίνει στη θάλασσα με κύμα και του φταίει ο άλλος (ο όποιος άλλος και ο σύντροφός του ακόμη) που δε δείχνει την προθυμία να πάει να τον σώσει; Με πόση επίγνωση, του πόσο καλός κολυμβητής είναι, μπήκε στη θάλασσα; Πώς ρίχνει ευθύνες στους υπόλοιπους όταν δεν έχει εξ αρχής πάρει τη δική του ευθύνη; Γνωρίζει – ως μέτριος κολυμβητής, τι σημαίνει προσπαθώ να σώσω κάποιον που πνίγεται και πόσο επικίνδυνο είναι και για τους δύο, αν κι ο «εθελοντής» διασώστης, δεν έχει τουλάχιστον κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις; Ότι, επίσης, πρέπει να είναι σε αρκετά καλή φυσική κατάσταση προκειμένου να μην πάμε και οι δύο άπατοι;
Φαντάζομαι δεν έχει σημασία.. Σημασία έχει να σωθώ εγώ που πνίγομαι. Κι αν δε γίνεται, παρακαλώ να πνίγουν όλοι μαζί μου.
Όπως προανέφερα, το συγκεκριμένο σχόλιο είναι απλά μια αφορμή.
Πόσοι από εμάς (ειλικρινά) έχουμε την απαίτηση καθημερινά να μας σώσουν οι άλλοι, με όποιο τρόπο μπορούν, γιατί επιλέξαμε «νερά» που δεν καταφέρνουμε να τα κολυμπήσουμε; «Δεν πειράζει που δε θα έχω λεφτά όταν γεράσω, θα με φροντίσουν τα παιδιά μου..Δε θέλω να πιάσω δουλειά χαμηλότερου επιπέδου από αυτή που είχα, θα με φροντίζουν οι γονείς μου, οι φίλοι μου, η σχέση μου..»
Μας είναι τόσο δύσκολο να σκεφτούμε ότι ο μόνος άνθρωπος που «έχουμε στα χέρια μας» και λειτουργεί πάντα όπως εμείς θέλουμε, είναι ο εαυτός μας. Σε αυτόν οφείλουμε και από αυτόν έχουμε να απαιτούμε. Όλο το άλλο είναι κακομαθησιά.
Μήπως χρησιμοποιούμε τους άλλους ως δικαιολογία στην «αδυναμία» που μας έχουν θρέψει, ώστε να πρέπει πάντα να εξαρτόμαστε; Να μπορούμε όταν το «επιθυμητό»/η «ανάγκη» δεν εκπληρώνεται, να τους κατηγορούμε;
Δεν είναι κακό να αποφασίζεις να ρισκάρεις, απλά να έχεις πάρει από πριν την ευθύνη της (όποιας) αποτυχίας σου. Είναι θέμα προσωπικής ευθύνης.
tsouhtra 