Κατάντια

Και ξαφνικά έρχεται και μας χτυπά την πόρτα η «κατάντια»..
«Δεν υπάρχουν λεφτά πουθενά. Δε θα πάρετε σύνταξη. Δε φτάνουν τα λεφτά να καλυφθούν τα επιδόματα ανεργίας. Δε γίνεται να καλυφθούν ιατροφαρμακευτικές ανάγκες. Δεν μπορούμε να τυπώσουμε βιβλία για τα σχολεία, να καλύψουμε ανάγκες θέρμανσης και βασικού εξοπλισμού. Δεν, δεν, δεν..»
Και το μόνο που μας νοιάζει είναι να τρέξουμε, πάλι ο καθένας για τον εαυτό του, να σώσουμε αυτό που μας καίει. Άλλος να προλάβει να φύγει με εθελούσια και να σώσει τη σύνταξή του. Άλλος να βρει μια δουλειά χωρίς ένσημα για να μη χάσει και το ταμείο ανεργίας. Άλλος να κατηγορήσει τον δίπλα του που έχει (ή δεν έχει) να φάει – δεν κάνει διαφορά, γιατί είναι διαφορετικός.
Τελικά περισσότερο απ’ όλα αυτό φοβόμαστε το διαφορετικό. Αυτό που μας ξεβολεύει. Καμία πρόθεση ευελιξίας και αλλαγής.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι η κατάντια είναι δική μας. Ότι εμείς την επιλέξαμε. Ότι εμείς δεν την αποτρέψαμε με τον τρόπο μας.
Δε θέλουμε να δούμε ότι οι κοινωνίες κάποια στιγμή ωριμάζουν, πέφτουν και στη συνέχεια σαπίζουν. Προτιμάμε να επιμηκύνουμε το μέσο όρο ζωής μας, μένοντας στη συντήρηση του -όμορφα διαμορφωμένου κοινωνικού – ψυγείου μας, από το να βγούμε και να δοκιμάσουμε πόσο αναζωογονητικό είναι το διαφορετικό.